بعضی روزا واقعا از بچه داری کم میارم .

آرزو میکنم که کاش نبود کاش به وجود نمیاوردمش .

کارایی که میکنه لجبازی هاش واقعا به ستوه میارتم .

بچه از همون روزی که نطفه اش بسته میشه دردسراش شروع میشه و تا زمانی که اون سنگ لحد رو بزارن روت تو قبر همچنان اسیرشی .

من که یه همچین غلطی رو کردم و اعتراف میکنم که گوه خوردم .

ولی واقعا  درک‌ نمیکنم چرا یه سری ها با کلی هزینه ، کلی گریه زاری ، نذر و نیاز به درگاه الهی ، میخوان بچه دار بشن ! 

 که چی بشه مثلا .

یکی دیگه خلق کنی که بیاد آرامش و آسایش و کارِتو ، علایقتو ، هیکلتو‌، مهمتر از همه روانت و کلا به گا بده .که چی ؟! 

اخر سرم بعد این همه مصیبت یا میشی مامان بده ، یا کافی نیستی ، یا داری کم میزاری ، یا همه چی تقصیرِ ننه هست .

این حرفارو فقط اینجا میزنم 

جایی دیگه بزنم به جرم نامادری بودن سنگساره کلامی م میکنن.

 از این که میبینم  دو سال دیگه مدرسه داره 

دردسرای یادگیری بشین بالاسرش درس بخونه ، نخونه، بعدش بلوغش بعدش تو روم‌ ایستادن هاش ، بعدش سیخ شدن دولش ، بعدش امروز عاشق شدن فردا فارغ شدن هاش ، 

وواای خدا من نمیکشم‌ واقعا:( 

میخوام چیکار کنمش نمیدونم. 

خسته ام خسته ..