جان در تنِ من چه کار دارد بی تو‌...

پریشان افکارم ...

بدن درد دارم .سوزش خیلی بدی پشت گردن .هر ماه خرید بالش رو به تعویق میندازم  و پول رو خرج چیزایی ...شر میکنم. البت که خیلی هم خرید هام بی مورد نیست و نیازن ، و این تقصیر من نیست که همه چی با این که ارزش چندانی ندارن ولی به شدت گران هستن.

پسرک رو پشت گردن سوار میکنم ..با دستای کوچولوش سعی بر ماساژ دادن گردنم داره .اخ که خیلی وقتا شاکرم از وجودش.

باید با خودم صادق باشم .

مشاجره دیشب ، تقصیر اون بود . کاری که انجام داده بود به ضرر من تموم شده بود .تمام و کمال 

اما من هم  زیاده روی کردم  ، چیزهایی گفتم که نباید میگفتم ،اون هم از خجالتم درومد،ولی نه تنها سودی نداشت بلکه به ضرر پسرکم که تمام روز منتظر بازی و مسابقه با پدرش بود ،تموم شد.

انگار در حال زندگی نمیکنم. تو هپلوتم. رو هوا 

حواس پرتیم زیاد شده . 

کارت ملی رو جایی جا گذاشتم . با بدبختی و تو ترافیکی که تتمه ی جونت رو از ما تحتت  میکشه بیرون رفتم دنبالش.

از ماشین پیاده میشم .ماشینِ روشن و سوییچ روی آن .تا وقتی برگردم و‌ ببینم چه سوتی وحشتناکی دادم.

ممکن بود چه اتفاق غیر قابل برگشتی بیوفته!

گاهی فکر میکنم خدا یه فرشته نگهبان مختصِ من گذاشته.وگرنه این همه قسر در رفتن از این ماجراها عادی نیست.

ف نوشت :کاش میتونستم کمتر بهت فکر کنم ...