Hello darkness my old friend...

روزهارو پشت سر هم فقط تموم میکنم .بی هدف، خسته کننده ،تکراری .

حتی یه کار مفید هم انجام نمیدم .
تهِ کار مفیدم آشپزی و مرتب کردن منزل و شستن کون پسرکه .
اینام که فقط برای انجام وظیفست و لاغیر
روتینِ یه زن خانه دار ..
صادقانه بخوام بگم هیچ عشقی هم توش نیست. .اعتراف هم میکنم بعدِ سه سال هنوز نمیتونم مامان شدنم رو باور کنم .و اصلا و ابدا از این که مامان هستم راضی نیستم..
احتمالا خیلی ها نیستن ولی جرئت اعتراف ندارن .

حوصلم به شدت سر رفته .

نه حوصله ی کتاب خوندن دارم ،نه میتونم سریال جدید شروع کنم ، نه دل به دیدن فیلم میدم.

وقت زیاااااااد دارم .از بیکاری میشینم تو بالکن مثل پیرزنا رفت و آمد ملت و میپام.

کیسه گِلی که خریده بودم گوشه اتاق داره خاک میخوره.دیگه عین سنگ شده

حتی دلم نمیخواد چیزی بسازم .خلاقیتم ته کشیده. دیگه این کار رو دوست ندارم انگار.
دلم یه کار جدید میخواد .
یه کاری که انجام دادنش به وجدم بیاره
از خلق مجسمه خسته شدم .گردنم درد میگیره .دیگه برای این کار بدنم پیر شده .

پسرکم بر خلاف همسالانش اصلا علاقه ای به بیرون رفتن نداره .دوست نداره کسی بیاد خونه .دوست نداره خونه کسی بره .از ریخت کسی خوشش نمیاد.
نه با کسی بازی میکنه نه با من...

منم پاسوزِ خودش کرده

دلم لک زده واسه یه هم صحبت .

دوستی هم ندارم‌ حداقل دعوتش کنم به یه عصرونه ..
من آینده پسرمم یا اون گذشته ی من
منزوی گوشه گیر پرخاشگر ..

باید یه کاری کنم
اینجوری نمیتونم دیگه واقعا
باید از این کرختی و بی حوصلگی و چس ناله نجات بدم خودم رو...

باید پی درمان افسردگیم برم ..

ریحانه ی زیبا پیام  پر مهرت رو گرفتم .ممنونم ازت