جمعه های کش دار

خوابیدم رو تخت .شکمم باد کرده از فرطِ خوردنِ کنسرو لوبیا . زیرِ بادِ کولری که به سختی داره جون میکنه تا بتونه یه ذره خنکی ایجاد کنه .

پنجره بازه 

صدای نعره بچه های مجتمع بغلی .اسگول مادر فلان بیشعور ،صداهایی هست که ازشون میاد بیرون .

دارم به آینه دراور نگاه میکنم .کشوها یکی درمیون بیرون .هر چی یه ور .همه چی شلخته وار ریخته روش .

یادم میاد اون روز هایی رو که با چه ذوق و شوقی تو پاساژای یافت آباد همراه همسر و مامانم قدم میزدم برای انتخابِ هر کدومشون .

الان همه چیزه این خونه برام منزجر کنندس .

کجا رفت اون همه ذوق و شوق .خدایا چه بلایی بعده ازدواج سرِ آدمات میاد .

یا شاید آدم ها همونن فقط از پوسته و قالبِ نقش هاشون میان بیرون .

همسرم ،پسری که با افتخار انتخاب کرده بودم .از شخصیت و نجابت و متانت و آقاییش همه تعریف میکردن .

چی شد پس .

چرا تبدیل شد به این هیولا 

تبدیل به مردی پرتوقع گستاخ بی ادب بی جنبه 

من همون آدمم .یا نه 

منم تغیر کردم 

دیگه حسی ندارم این وسط .

هیچیش برام مهم نیست ‌حتی وقتی دست میکنه تو شلوارش برام مهم نیست .وقتی دست میکنه تو دماغش هم همچنین ‌وقتی مثلِ گوریل موهاش درمیاد دیگه مهم نیست برام.

میگم به درک 

هر جور میخواد باشه .