یه شب مثل باقیِ شب ها

ساعت تقریبا نزدیک دو بعد از نیمه شب شده و خوابم نمیبره .

صدای آب  از لوله های توی دیوار میاد یا صدای ارواح سرگردانه نمیدونم .هر چی هست  داره اذیتم  میکنه .

یه ناراحتی ته دل مونده ،که نمیدونم چجوری بگم یا به کی بگم .

برای خوش بودن و حال و احوال پسرک ، عموهاش و عمو زاده هاش  رو مهمون خونه کردم‌.

سر سفره  جوری رید به تمام هیکلم که ادامه لقمه رو نتونستم بدم پایین .

تا الان که جلوی خودم رو گرفتم به زور ، تا سر ریز نشن این اشک ها .

دلتنگ میشم 

عین یه بچه ای که دنبال اون کسی که دوستش داره میگرده ، تا بره بغلش ، ناز و نوازش بشه .

این خلا رو‌نمیدونم‌‌چجوری پر کنم.

میام تو‌وبلاگ‌خودم‌.

میرم سراغ آرشیو اردیبهشت و خرداد ۴۰۲.

شروع میکنم به خوندن چیزایی که نوشتم و کامنت ها.

دلم برای اونایی که یه روزی بودن کنارم و الان نیستن تنگ شده ، اونم خیلی .

تراویس نیست . 

مهرداد نیست .

مرجان، شتر هوسباز. پیرمرد حشری ، کاوه خداشناس و نشناس ،

ناچو که اصلا نمیدونم در چه وضعیتیه 

ندا 

ملیحه هم دیگه سراغم رو‌ نمیگیره 

رضوان  هم دیگه دوسم‌نداره

امید 

و‌ چندتای دیگه ...

_خاطراتی هست که آدم هایش رفته اند

این خاطرات غم انگیز است 

ولی آن خاطرات که آدم هایش حضور دارند 

اما شبیه گذشته نیستند ،بسیار دردناک تر است .