این پست فقط غرهای مادرانه ست و ارزش دیگری نداره .‌.

طبق توافقاتی که با همسر داشتیم قرار شده هفته ای دو ساعت قبول زحمت کنه و پسرش رو نگه داره تا من هم بتونم به کارهای شخصیم برسیم .
یعنی ماهی هشت ساعت !
حالا این که من چطور در عرض دو ساعت باید به آرایشگاه و دکتر و لباس خریدن و کارای دیگه  برسم ،نمیدونم واقعا ‌.
چون مطمئنا یک ساعتش فقط تو رفت و آمد میگذره .

به بچه دو ساله هم بگی میفهمه ولی همسر نمیفهمه یا خودش و میزنه به نفهمیدن.

خوب لازمه ی یه همسر و یه مادر شاد بودن چیه ؟
اینه که ننه هم کارایی که دوس داره انجام بده .تغیر رنگ مو بده .چار جا رو تزریق کنه .مانیکور پدیکور کنه ورزش کنه .لباسای خوشگل بپوشه .یه ساعتی بره یه کافه ای با دوستای قدیمیش کس.شر بگه و بخنده و غیبت جاری و خواهر شوهر کنه تا روحش جلا پیدا کنه .

کاری که من میکنم چیه
یا تو خانه بازی هستم یا تو شهر بازی یا سه چرخه به دست تو پارک و خیابون ..

اندازه خرس میخورم .شکلات و چیپس و فست فود .
یه جوش گنده زده رو لپم که جلو دیدم رو گرفته .

با پسرک هر چی میخوریم ،آشغالشو پرت میکنیم از بالای مبل پایین.
خودم یادش دادم

از جمع و جور تمیز کردن و پخت و پز خسته شدم .
وقتی برا مرد خونه مهم نباشی ،پس گور پدر خونه ی تمیز و هیکل قشنگ و صورت خندون .

وقت مشاور گرفتم برای پسرک .میدونم فایده نداره و همشون یه زر الکیِ دیکته شده فقط میگن.
به وضوح دارم میبینم همه اونایی که باهم زایمان کردیم و از شیش ماهگی بچه رو گذاشتن مهد کودک چه بچه های مستقل و خوبی دارن .خودشونم که نگم از گشت و گذارهای  دو نفرشون یا چند نفرشون یا عکساشون با نیم تنه های خوشگلشون تو باشگاه !

کاش منم انقدر جو گیر ننه شدن نبودم و این بچه رو نمیچسبوندم به خودم که الان عین خر بمونم تو گل ‌.

بخوام از مزایای بچه دار شدن هم بگم اونم اینه که وقتی گریه کنی یکی هست که با دستای کوچولوش بیاد اشکاتو پاک کنه و "بگه گریه نکن اشکال ندایه"
یا حال بدِت رو هوا بزنه و بپرسه حالت خوبه مامان؟

پ.ن:پیشاپیش از دوستانی که مامان نیستن یا صاحب بچه نیستن و تز الکی نمیدن مچکرم ..