به گمانم ذهنیتی که آدم‌ها از خود برای هم به یادگار می‌گذارند، از همه چیز بیشتر اهمیت دارد؛ وگرنه همه آمده‌اند که یک روز بروند...

کاش میشد پروردگار یه جوری میچید که ما اون دوره ی قبل پریود رو نداشتیم .چی میشد مثلا.

وقتی که دوران قرمز شروع میشه انگار اون کوه سیاه و زشت و کریه افسردگی و‌غم یک دفعه از بین میره و ققنوس وار یک آدم جدید نو زیبا شاداب جذاب و همه چی تموم زاده میشه.

خدایا خلقتت رو شکر.

خوب بدیهیه که الان تو این وضعیتم.

فقط افکار پراکنده و مشوش رو بنویسم و برم دنبال زندگی.

چند روزی هست که قبله عالم رفتن دیارشان .اصلا و ابدا عدم حضورش رو حس نمیکنم.خیلی هم راضی هستم از نبودنش و همین که فکر میکنم فردا پس فردا احتمال آمدنش هست غمگین میشم.

اون حرف ها و شوخی های مسخره و‌تو مخیش شروع میشه.

خودشیفتگی های غیر قابل تحملش.

تنها سختیم بهانه گیری  های پسرک هست ولاغیر .

عضو یه گروه چتی شدم .از هر قشر و رنج سنی هم هست .البته که اکثرا سن هاشون بالا هست .ولی ک* گویی هاشون برام خنده داره و موقتا حالم رو خوب میکنه .ازش استفاده میکنم تا دوباره او‌ن غول حال بهم زن افسردگی بیاد بشینه رو سرم.

داشتم فکر میکردم کاش منم حداقل یه دوستی داشتم که میتونستم دو روز یه سفر کوتاهی باهاش برم.ولی خوب فی الواقع هیچ دوستی ندارم .

میگن اگر به یکی‌بگین‌چقدر خوبه ، چقدر باحاله چقدره توانمنده چقدر بلده چقدر خوشگله چقدر جذابه چقدر مردونست چقدر لونده و غیره....اون‌ادم رفته رفته همینایی میشه که میشنوه.

من این قضیه رو به عینه دیدم و حس کردم و طعمش رو‌چشیدم .

پس دریغ نکنید و‌به اطرافیانتون بگید.

تنها چیزی که نباید توش گدابازی دربیارید و بخشنده باشید.

پ ن : از دو تا نسیم ها بیخبرم.خیلی وقته کامنت ندارم ازشون.اگر ازم ناراحتیت بگید بیام منت کشی.