نشستم رو نیمکت پارک 

با خمیازه های مکرر دهنِ خودم و ملت رو‌صاف کردم.

مودم‌پایینه از صبح 

حوصله پدر پسر رو ندارم .

حال ندارم با دوستای پارکیم حرف بزنم.جا به جا میشم.

دارم سعی میکنم دلیل کسالتم رو پیدا کنم.

شاید کم خوابم، شاید کار زیاد میکنم و استراحتم کمه.

احتمالن همین باشه.

باید شام بزارم ، نون بخرم، پسرک رو شهربازی ببرم ، غذای فردا رو بار بزارم ،کوه ظرف های کثیف رو بشورم ، 

سرحال و ترگل ورگل و با حوصله باشم برای قبله ی عالم.

اخ که این اخری از هر کاری سخت تره ..