و آبان اردیبهشتی ست روی گل های پیراهنت..

باشگاه امروز رو پیچوندم .

خوابم میاد و حوصله ندارم .ولی این که بعد از باشگاه باید میومدم و خسته و هلاک پسرک رو به گردش میبردم هم مزید بر علت بود .

بدنم با هزار و یک جور مولتی و تقویتی باز هم کم میاره .

از حضرت خواهش میکنم اهورا رو ببره بیرون یه تابی بده .گاهی وقت ها دلم بدجور میسوزه واسش .از این زن ِ  به شدت مودی و خل و چل که گیرش اومده .

آدمی که با سایه خودش هم کنار نمیاد .

خیلی تنها موندم .ولی دیگه از این تنهایی شاکی نیستم .

هر وقت به کسی نزدیک شدم  آسیب دیدم .

همه رو از چشم خودم میبینم همیشه .فک میکنم همه مثل خودم رو بازی میکنن .

این که خر فرض شدم و به ریشم خنده شده خیلی اذیتم میکنه .

سعی میکنم از یادم ببرم فقط.

یه جوری دارم زبان میخونم انگار همین فردا قراره ناف منهتن از هواپیما پیاده شم !

ولی خوب نسبت به ده سال پیش و درس خوندن ، مغزم به شدت کند شده و خنگ شدم یه جورایی .

نمیخوام کم بیارم ، سنی ندارم .

هنوز به اون فاکینگ چهل سالگی کلی مونده .

کم کردن دایره دوستان مجازی هم قدم خوبی بود که برداشتم .از این رو به خودم مفتخرم .

باید چند تا چیز جدید تو خودم پیدا کنم که بهش مفتخر شم .بلکه از این کسلی دربیام ..