به ‌خاطر تو زبانِ سکوت را آموختم تا از تو گلایه نکنم و با تلخی نگویمت که تو: تنهایم گذاشتی!

امروز ششم  عید هست 

کسالت بار روتین‌و‌تکراری و صد البته ملال اور ادامه داره .

در حالی دارم مینویسم که به توالت پناه اوردم و رو فرنگی نشستم بلکه چند دقیقه ای به حال خودم رها بشم .

حقیقتا دلم  یک سفرِ تنها و به غایت کثیف میخواد.

یه جایی برم که کسی منو نشناسه، حتی اسمم چیز دیگه ای باشه ، تو اونجا من یه مامان و یک همسر و یک دخترِ بابا نباشم .

هر غلطی خواستم بکنم 

هر چی خواستم بخورم 

هر چقدر خواستم بخوابم

لازم به تظاهر و حفظ ظاهر نباشه .

از سر اجبار حرف نزنم.

تلاش برای اروم‌ کردن ‌جو و تنش نکنم .

انگار که کر و لال هستم 

فقط سکوت باشه سکوت و سکوت 

…..